xvii slonko swieci oj swieci iskrzyste, Język Polski - Lektury
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie
Utwór opracowany został w ramach projektu
przez
JAN KASPROWICZ
ł
XVII
Słonko, świeci, oj, świeci iskrzyste,
Ale jakoś się rozgrzać nie może!
Zima
Pierwsze szrony dziś spadły na zboże
I zmieniły w szron rosy kropliste.
Poza wioską, gdzie, patrzcie! w srebrzyste
Oziminy usłały się łoże,
Wyszło chłopię na ciche rozdroże
I wciąż szepce «o Jezu! o, Chryste!»
Sierota, Bieda,
Bezdomność, Krzywda
W którą stronę się udać, snać¹ nie wie,
A tu nagie gałęzie na drzewie,
A siermiężka² na strzępy podarta.
Gbur³ przez lato sierotę — niebogę
Miał do bydła… «Na zimę? Do czarta!»
Kawał chleba w zanadrze i w drogę.
Gospodarz, Chleb
¹
(daw.) — widocznie, zapewne.
²
(daw.) — zdr. od siermięga: wierzchnie ubranie z grubego samodziału noszone przez chłopów
w dawnej Polsce.
³
(daw.) — chłop, zwłaszcza zamożny, mający własną ziemię, gospodarz (dziś: grubianin, człowiek
nieuprzejmy).
Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go
swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami
(przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione
są na licencji
.
Źródło:
Tekst opracowany na podstawie: Jan Kasprowicz, Poezye, Tow. Wydawnicze, Lwów
wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Kosińska, Dorota Kowalska, Marta Niedziałkowska, Weronika
Trzeciak.
Okładka na podstawie:
[ Pobierz całość w formacie PDF ]