zasilacz obudowa, INFORMATYKA
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Obudowa komputera
Obudowa komputera
to najczęściej metalowa (stalowa lub aluminiowa) z elementami
plastikowymi zamknięta skrzynka w formie prostopadłościanu, umożliwiająca umieszczenie i
zamocowanie najważniejszych elementów komputera. Nowa obudowa jest sprzedawana zazwyczaj
łącznie z zasilaczem komputera.
Rozmiary i kształty
Obudowy komputerów typu PC różnią się od siebie wymiarami i kształtem oraz architekturą. Pod
względem wymiarów i kształtów można obecnie rozróżnić dwa podstawowe rodzaje obudów
komputera: desktop oraz tower, natomiast pod względem architektury są to cztery typy:
AT, ATX
,
NLX
,
Mini-PC
oraz stosunkowo nowy
BTX
.
Obudowa typu desktop
Obudowa skonstruowana tak, by umożliwić
postawienie na niej monitora. Jej
charakterystyczny płaski kształt ogranicza
przestrzeń wewnątrz takiej obudowy, co
utrudnia lub uniemożliwia rozbudowę
komputera o nowe, wewnętrzne urządzenia,
przez co zawęża się wachlarz zastosowań.
Jedną z zalet tego typu obudów jest mała ilość
zajmowanego miejsca na biurku w przypadku
posiadania monitora CRT.
Obudowa typu tower
Stojąca obudowa komputera o kształcie wysokiego lecz wąskiego prostopadłościanu. Dzieli się na
trzy rodzaje różniące się rozmiarami.
Mini tower
– najmniejsza obudowa typu "tower". Ma najmniejszą z nich pojemność i umożliwia
montaż dwóch małych (stacja dyskietek) i dwóch dużych (napęd CD-ROM) napędów.
Midi tower
– średnia obudowa typu "tower". Najczęściej stosowana, stanowi rozsądne rozwiązanie
dla typowych zastosowań komputera. Umożliwia montaż 2 małych i 3-4 dużych napędów.
Big tower
– największa obudowa typu "tower" najczęściej stosowana w serwerach. Umożliwia
montaż dwóch małych i pięciu dużych napędów oraz dodatkowych dysków twardych.
AT
(ang. Advanced Technology) – standard konstrukcji płyt głównych oraz zasilaczy i obudów
komputerowych do nich. Obecnie wyparty przez ATX.
Płyta główna typu AT jest 12-calowa (dokładniej – ma rozmiar 12 na 13,8 cala czyli 305×350 mm),
co oznacza, że nie pasuje do obudów "
desktop
" oraz "
mini tower
". Płyty tego typu zajmują dużą
przestrzeń, utrudniając instalację dodatkowych napędów dyskowych. Zasilanie doprowadzone jest
dwoma prawie jednakowymi przewodami 6-pinowymi. Ponieważ trudno je od siebie odróżnić,
często następuje uszkodzenie płyty głównej ze względu na złe ich podłączenie.
PC (Personal Computer) – platforma komputerów osobistych zapoczątkowana w sierpniu 1981
roku przez firmę IBM modelem
IBM 5150
powszechnie znanym tylko i wyłącznie jako IBM PC.
Nazwa IBM PC była przez pierwsze dwa lata całkowicie jednoznaczna i odróżniała ten wyrób od
innych dostępnych w tym czasie komputerów osobistych takich jak ZX-81 czy produkty z serii
Apple II. Gdy w roku 1983 ukazał się kolejny model IBM PC/XT, firma IBM skorzystała z
popularności nazwy IBM PC nazywając go IBM PC/rozszerzony (XT to częsty skrót marketingowy
angielskiego słowa extended).
ATX
(ang. Advanced Technology Extended) – standard konstrukcji płyt głównych oraz zasilaczy i
obudów komputerowych do nich. Standard ATX został opatentowany przez firmę Intel w 1995
roku.
Zmiany:
•
Układ
płyty głównej
. Ścisłe określenie położenia niektórych elementów pozwoliło na
pewną niwelację niedociągnięć w budowie wcześniejszych płyt. Standard ATX
jednoznacznie określa, w którym miejscu ma się znajdować procesor. Pozwoliło to na
instalowanie dłuższych kart w slotach PCI oraz ISA. Wcześniej przeszkadzała w tym
lokalizacja procesora. Lepsze rozmieszczenie poszczególnych komponentów zezwoliło na
zredukowanie plątaniny kabli oraz łatwiejszy dostęp do niektórych części (np. moduły
pamięci umieszczone na środku, kontrolery FDD i IDE bliżej samych napędów).
•
Gniazdo
zasilające płytę główną. W konstrukcji AT zasilacz był łączony z płytą główną
poprzez dwuczęściowe gniazdo. Części były do siebie podobne i możliwe było
nieprawidłowe podłączenie, które mogło doprowadzić do uszkodzenia płyty. Dlatego też
zastąpiono je większymi, jednoczęściowymi gniazdami.
•
Porty
. Niewiele portów, zwykle tylko port klawiatury, widocznych na tylnej ściance
obudowy w konstrukcjach AT wychodziło bezpośrednio z płyty głównej. Trzeba było
korzystać z dodatkowych przejściówek (np. w przypadku portów szeregowych i
równoległych). Standard ATX zakładał taką konstrukcję płyt i obudów, aby możliwe było
umieszczenie portów bezpośrednio na tylnej ścianie obudowy.
•
Funkcja Soft Power
. Umożliwia ona kontrolę zasilania z poziomu systemu operacyjnego
oraz umożliwia oszczędzanie energii, poprzez wprowadzanie komputera w stan uśpienia po
dłuższej bezczynności.
•
Chłodzenie
. Dzięki zmienionej konstrukcji obudowy, poprzez jednoczesny nawiew i
wywiew powietrza, chłodzenie komputera stało się bardziej wydajne.
microATX
(µATX) jest zmodyfikowaną wersją standardu
ATX. Został stworzony przez Intela jako odpowiedź na
zapotrzebowanie rynku na niskobudżetowe komputery,
które mogłyby korzystać ze standardu ATX.
NLX
- standard konstrukcji obudów i płyt głównych
komputerów wprowadzony na rynek przez firmę Intel w
1998 roku. Specyfikacja ta powstała po to, aby ułatwić
montaż i demontaż urządzeń w komputerze (np. dyski
twarde montowane są na zaczepach, a nie za pomocą
śrub), a także dostęp do poszczególnych komponentów
komputera, takich jak pamięć RAM czy płyta główna.
Komputery oparte na architekturze NLX są produkowane
i rozprowadzane przez dużych sprzedawców i
praktycznie nieosiągalne w obrocie detalicznym, gdzie
najpopularniejszym formatem jest ATX.
BTX
(ang. Balanced Technology Extended) – standard konstrukcji płyt głównych oraz zasilaczy i
obudów komputerowych, który został zaproponowany w 2004 roku przez firmę Intel jako następca
standardu ATX.
Zmiany dotyczą przede wszystkim takiego
rozmieszczenia elementów płyty głównej,
aby strumień chłodzącego powietrza
przepływał od przodu do tyłu obudowy
komputera, a wydzielające dużą ilość ciepła
komponenty oddawały je w jego kierunku.
W przedniej części obudowy umieszczony
jest duży, dobrej jakości wentylator, który
chłodzi radiator procesora oraz wymusza
obieg powietrza we wnętrzu obudowy.
Elementy wydzielające ciepło, takie jak
karta graficzna czy moduły pamięci,
umieszczone są równolegle do strumienia,
by nie powodować jego zaburzeń.
Zasilacz komputera
Zasilacz komputera
− urządzenie, które służy do przetwarzania napięcia zmiennego dostarczanego
z sieci energetycznej na niskie napięcia stałe, niezbędne do pracy pozostałych komponentów
komputera. Niektóre zasilacze posiadają przełącznik zmieniający napięcie wejściowe pomiędzy
230V i 115V, inne automatycznie dopasowują się do dowolnego napięcia z tego zakresu
Najczęściej spotykane zasilacze komputerowe są dostosowane do standardu ATX. Włączanie i
wyłączenie zasilacza jest sterowane przez płytę główną, co daje obsługę takich funkcji jak tryb
czuwania. Zasilacz komputerowy jest skonstruowany na zasadzie impulsowaej przetwornicy
napięcia.
Wtyczki stosowane w zasilaczach ATX:
MPC (Main Power Connector),
Główna wtyczka zasilacza ATX
podłączana do płyty głównej (w starszych zasilaczach AT wtyczka była
podzielona na dwie oznaczone P8 i P9). Obecny standard ATX przewiduje
24 piny. Część zasilaczy jest wyposażonych w złącze 24-pinowe, które
można rozłączyć na dwie części (20+4 piny) i wykorzystać ze starszymi
płytami o gnieździe 20-pinowym.
ATX12V -
Druga wtyczka podłączana do płyty głównej (poza 24-pinową
P1), dostarczająca napięcia zasilające dla procesora. Pojawiła się z powodu
wymagań prądowych nowych procesorów firmy Intel.
PCI-E -
Wtyczka zasilająca karty graficzne. Większość nowoczesnych
zasilaczy jest wyposażone w 6-pinowe złącze przeznaczone dla kart
graficznych PCI Express. Może ono dostarczyć do 75 watów mocy. W
najnowszych konstrukcjach wprowadzono złącze 8-pinowe. Ze względu na
kompatybilność wstecz stosuje się także złącza 6+2 piny, co pozwala
zasilać karty PCI Express z gniazdami zarówno 6 jak i 8-pinowymi.
AUX lub APC -
Używana w starszych płytach głównych, które
potrzebowały napięć 3,3 V i 5 V o większym natężeniu prądu. Konieczność
jej podłączenia jest zależna od konfiguracji sprzętowej komputera. Usunięta
w ATX v2.2.
Molex -
eden z najstarszych wtyków, wykorzystywany do zasilania dysków
twardych i napędów optycznych typu ATA, dodatkowych elementów płyty
głównej, kart graficznych i wielu innych urządzeń (np. interfejsów FireWire
800 w postaci kart PCI). Dostarcza napięć +5V i+12V. Złącze to w tej chwili
jest coraz rzadziej wykorzystywane, wypierają je wtyki SATA i PCI-E.
Molex mini -
Jeden z najmniejszych wtyków, zasilający stacje dyskietek.
W niektórych przypadkach dostarcza też dodatkową moc do kart wideo
AGP.
SATA Connector -
Wtyczka o 15 pinach zasilająca dyski twarde i optyczne
standardu Serial ATA. Dostarcza trzech napięć: +3,3V, +5V i +12V.
Zasilacze komputerowe są klasyfikowane na podstawie maksymalnej mocy wyjściowej. Typowe
zakresy mocy zasilaczy dla komputerów domowych i biurowych wynoszą od 300 W do 500 W (dla
komputerów miniaturowych - poniżej 300 W). Zasilacze stosowane w komputerach dla graczy mają
moc z zakresu 500-800 W, a w serwerach - od 800 W do 1400 W. Zasilacze z górnej półki są w
stanie oddać do 2 kW mocy - są przeznaczone głównie do dużych serwerów i w mniejszym stopniu
do ekstremalnie rozbudowanych komputerów wyposażonych w kilka procesorów, wiele dysków
twardych i kilka kart graficznych. Brak standardu określającego parametry pracy zasilacza
(zarówno jeśli chodzi o maksymalną moc, jak i maksymalny prąd na danej linii) prowadzi do
dużych rozbieżności pomiędzy deklaracjami producenta, a rzeczywistymi osiągami. Powszechną
praktyką jest podawanie mocy maksymalnej jako sumy mocy zasilacza jego poszczególnych linii
zasilających. W takim wypadku możliwe jest przeciążenie jednej z linii zasilacza, pomimo braku
przekroczenia mocy deklarowanej przez producenta.
W serwerach stosuję się często zasilacze „hot swap” czyli zasilace które pozwalajace na
wymianę jednego z kilku zasilaczy bez koniecznosci wyłaczania komputera.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]